O inspiracji
Projekt rehabilitacji budynku zabytkowego zawsze oznacza konflikt pomiędzy pamięcią i minionymi doświadczeniami a chęcią stworzenia warunków dla współczesnego stylu życia.
Istniejący w tym miejscu budynek miał prostą, pojedynczą konfigurację. Był surowy pod kątem nie tylko kształtu, ale też sposobu budowy. Miał styl typowego, portugalskiego domu z Minho. Całość jednak mocno nawiązywała do miejsca, w którym się znajduje i była rodzajem niewyszukanej, ale urokliwej, wiejskiej „plazy”.
W takim kontekście architekci zaproponowali stworzenie nowego, bardziej współczesnego domu, a zamierzeniem tego projektu było wywoływanie sprzecznych uczuć u postronnych obserwatorów. Projekt opiera się bowiem na eksploracji balansowania i tworzenia napięć między tym co stare i nowe. Kolor, materiały, kształt i usytuowanie nowego budynku mają stanowić celowe różnicowanie między istniejącą tu wcześniej konstrukcją, a tym co ją uwspółcześnia. Najważniejszym jednak celem architektów i właścicieli było stworzenie wygodnego i pięknego domu jednorodzinnego.
Pomieszczenia w zmodernizowanym budynku zajmują dwa poziomy. Na parterze powstały przestrzenie wspólne, a piętro zajmują dwie sypialnie i łazienka. Przestronna przestrzeń parteru to kuchnia, jadalnia i salon, które zorganizowano sekwencyjnie w kierunku od północy do południa. Organizację poszczególnych przestrzeni wspiera centralny element ograniczający, który służy jako miejsce do przechowywania oraz osłania miejsce robocze kuchni. Podobną funkcję pełnią schody prowadzące na wyższy poziom domu. Same w sobie stanowią one też element dekoracyjny, dzięki płynnie łączącym się ze sobą, zakrzywionym liniom. Schody te mają charakter rzeźby łączącej beton z drewnem, oddzielając też przestrzeń jadalną od salonu.
Całe piętro domu zostało podzielone na dwie sypialnie i łazienkę. Jeden pokój znajduje się od północy, a drugi od południa, ale oba są symetryczne i mają te same wymiary, szanując ciągłą symetrię całego planu. Przestrzenie zamknięte, czyli sypialnie, łazienka oraz schowek są niezależnymi elementami domu. Architekci, chcąc uprościć wnętrze, zastosowali więc w nich drewnianą okładzinę zarówno na ścianach, jak i na drzwiach, tworząc w ten sposób bardziej jednolite, choć nieco abstrakcyjne przestrzenie. W drewnianej okładzinie niewidoczne są nawet framugi i klamki drzwi.
Cały projekt nie wykracza poza oryginalną, bazową powierzchnię starego domu, gdyż całość zorganizowana jest w jego granicach. W ten sposób na nowo podkreślono wcześniejsze relacje między wnętrzem i zewnętrzem konstrukcji. Przestrzenie dzienne płynnie otwierają się na otoczenie dzięki szerokiemu przeszkleniu, które ogranicza jedynie betonowy element kontrolujący również intensywność wpadających do wnętrza promieni słonecznych.
Jak podkreślają architekci, ważne, by najpierw zrozumieć charakter danego miejsca, by móc zaprojektować i stworzyć w nim w pełni spójny projekt.
Lokalizacja: Portugalia
Tekst: nowoczesna STODOŁA
