O inspiracji
Lago Algo to centrum kulturalne utworzone i prowadzone przez CMR i OMR, zlokalizowane w el Bosque de Chapultepec w Meksyku. Projekt architektoniczny polegał na przeprogramowaniu istniejącego budynku, który został pierwotnie zaprojektowany przez Leónidesa Guadarramę i Alfonso Ramíreza Ponce w 1964 r., a następnie odnowiony przez Javiera Sordo Madaleno w 1998 r. Celem projektu jest rewitalizacja drugiej części el Bosque de Chapultepec poprzez zaoferowanie nowego programu publicznego kładącego nacisk na sztukę współczesną i zrównoważoną żywność, tworząc w ten sposób nowe napięcia w istniejącej infrastrukturze rekreacyjnej i kulturalnej parku.
„Zauważyliśmy, że na przestrzeni historii budynku celem architektonicznym pierwotnego projektu z 1964 r. było zamknięcie różnych przylegających do siebie przestrzeni – które razem tworzyły restaurację – hiperbolicznym sufitem paraboloidalnym. Głównym celem renowacji przestrzennej lat 90-tych było zaoferowanie różnych możliwości przestrzennych dla produkcji imprez prywatnych, po pierwsze poprzez dodanie nowych przestrzeni przylegających do pierwotnej konstrukcji, a po drugie poprzez podzielenie istniejącej przestrzeni restauracyjnej na trzy niezależne przestrzenie, co oznaczało, że odwiedzający nie byli w stanie docenić całego hiperbolicznego paraboloidalnego sufitu. Głównym celem naszego projektu architektonicznego było pełne zrozumienie pierwotnego projektu i jego różnych zmian, abyśmy mogli przekształcić budynek w publiczną przestrzeń galeryjną i restaurację. Nasze podejście polegało na opracowaniu planu, który prezentowałby wolnostojącą konstrukcję budynku w celu zintegrowania odrębnych przestrzeni na planie otwartym, które mogłyby zapewnić wymaganą elastyczność budynku do organizowania różnych rodzajów wystaw” – mówią architekci z pracowni Naso.
Podczas poszukiwań odzyskania wcześniej fragmentarycznego sufitu architekci postanowili przeformułować granice przestrzenne pomiędzy różnymi przestrzeniami, integrując odrębne poziomy gruntu i niskie ściany. Celem tego było zintegrowanie poszczególnych progów w celu oddzielenia różnych programów przy jednoczesnym ich wizualnym połączeniu. W ten sposób zachowano wizualną interakcję z ciągłym hiperbolicznym sufitem paraboloidalnym, który jest uważany za główny element architektoniczny całej przestrzeni.
Estetyczny język projektu ukazuje surowość pierwotnej budowli, naruszoną przez czas, wraz z cechami architektonicznymi późniejszej renowacji. Rozbiera i pokazuje wszystkie swoje elementy z zamiarem stworzenia przestrzeni pedagogicznej, w której można docenić odrębne procesy konstrukcyjne budynku i jego sufitu. Jednocześnie na dachu wyraźnie widać różne blizny, które odsłaniają ślady licznych podziałów przestrzennych generowanych przez siły gospodarcze, polityczne i społeczne na przestrzeni dziejów budynku.
Lokalizacja: Mexico City, Meksyk
Tekst: nowoczesna STODOŁA
