Lamarilla Reforestation HouseQuena Margarita Gonzalez Escobar + Juan David Hoyos Taborda

W cieniu kolumbijskiego wzgórza Cerro Bravo, w miejscu, gdzie przed milionami lat spadł głaz z wnętrza ziemi, powstała Lamarilla – dom zaprojektowany nie dla komfortu, lecz dla misji. To niewielka, oszczędna w formie struktura, która ma służyć człowiekowi tylko o tyle, o ile wspiera jego powrót do natury. Lamarilla to architektura reforestacyjna – narzędzie zamieszkania, pracy i regeneracji krajobrazu, zaprojektowane z myślą o odbudowie zdegradowanych ekosystemów.

Dom jak linia w krajobrazie

Dom unosi się lekko nad ziemią – jego konstrukcja z drewna i gliny harmonijnie wtapia się w ukształtowanie terenu, nie naruszając go. Powstał blisko kamienia, który przez wieki był niemym świadkiem przemian: kolonizacji, intensywnego rolnictwa, górnictwa i wycinki. Dziś Lamarilla patrzy w stronę wzgórza, towarzyszy kwitnącemu drzewu kawowca i słucha nocnego koncertu żab z pobliskiego bagna. To miejsce czułej obserwacji i codziennej troski.

Prosta forma, świadomy wybór

Bryła budynku została oparta na kompaktowym, elastycznym schemacie. Na parterze znajdują się: wielofunkcyjna przestrzeń dzienna do życia, gotowania i spania, kuchnia otwarta na zewnętrzny taras oraz łazienka z widokiem na prywatny fragment krajobrazu. Na antresoli zaplanowano dodatkowe miejsce do snu. Taras pełni funkcję nie tylko wypoczynkową, ale i roboczą – to przestrzeń do pracy w szkółce roślin, obserwacji przyrody i rozmów.

Zamieszkać, by uzdrawiać miejsce

Lamarilla nie jest klasycznym domem, lecz strategią architektoniczną – gotowym modelem, który można umieścić w dowolnym miejscu przeznaczonym do zalesienia. Umożliwia zamieszkanie na terenie działań ekologicznych, będąc jednocześnie narzędziem pracy i schronieniem. To architektura, która nie konsumuje krajobrazu, ale go regeneruje. Minimalne użycie surowców, odnawialne materiały i redukcja wpływu na glebę to podstawowe zasady projektu.

Nowe krajobrazy: naturalne, społeczne, kulturowe

Lamarilla opowiada historię powrotu – do ziemi, do rytmu natury, do relacji ze środowiskiem. W prostocie formy zawarta jest głęboka filozofia: architektura jako narzędzie edukacji i zmiany. Projekt podkreśla, że dziś to nie monumentalne gesty, ale świadome, drobne działania w terenie mają realną siłę. Dom staje się punktem wyjścia do tworzenia nowych krajobrazów – nie tylko naturalnych, ale też społecznych i kulturowych.