Architekt
Lokalizacja
Górny Palatynat, Niemcy
Powrót do życia domu z XVIII wieku
Na najwyższym punkcie niewielkiej miejscowości w Górnym Palatynacie stoi niepozorny, lecz niezwykle istotny dom mieszkalno-gospodarczy z 1730 roku. Po latach opuszczenia, grożący rozbiórką budynek został pieczołowicie odrestaurowany, a dziś ponownie kształtuje krajobraz wsi jako harmonijny akcent zamykający jej panoramę.
Zmienna historia i czytelna struktura
Pierwotna konstrukcja z XVIII wieku miała wymiary 8,70 na 6,70 m i składała się z trójnawowego, dwustrefowego układu. Południowa część mieściła izbę i kuchnię, doświetlone z dwóch stron, natomiast północna część – komorę i pomieszczenia gospodarcze. W 1834 roku dom rozbudowano o 3,5 metra w kierunku południowym, a około 1910 roku dobudowano od północy stodołę. Dzięki temu uzyskano charakterystyczny, wydłużony typ Einfirsthof – domu pod wspólnym, jednolitym dachem dwuspadowym.
Fachwerk, kamień i warstwy czasu
W wyniku badań architektonicznych, przeprowadzonych z dużą precyzją (m.in. w skali 1:25), ustalono, że pierwotny budynek był w całości wykonany w konstrukcji szkieletowej (Fachwerk), która została później zastąpiona murowanymi ścianami z niewielkich wapiennych kamieni, częściowo łączonych gliną. Ta ewolucja materiałowa odzwierciedlała zmieniające się potrzeby i możliwości ekonomiczne mieszkańców.
Ślady przeszłości zachowane z szacunkiem
Podczas renowacji szczególny nacisk położono na zachowanie elementów oryginalnych: tradycyjnych tynków, historycznych drzwi wewnętrznych, okiennych i drzwiowych otworów oraz konstrukcji szkieletowych. Unikalna belkowo-boazeryjna konstrukcja sufitu w izbie to prawdziwa perła stolarki. Zachowano również charakterystyczne dla regionu cechy: wąski rzut, niską kalenicę i niewielkie okna z ukośnymi ościeżami.
Minimalizm dawnych czasów
Dom, choć prosty w konstrukcji i wykonany z niedrogich materiałów, opowiada o codziennym życiu wsi sprzed trzech stuleci. Wysokości drzwi, szerokość przejść czy brak fundamentów ukazują realne warunki życia i możliwości ówczesnych właścicieli. Renowacja nie starała się „upiększyć” tych cech – przeciwnie, uwypukliła je z szacunkiem i wrażliwością, tworząc autentyczną przestrzeń, która ponownie może być zamieszkana.