Kościół w lesie

Davide Perbellini
Partnerzy

O inspiracji

Kościół w miejscowości Stella w prowincji Bolzano we Włoszech jest szczególnie doceniany jako miejsce religijnego kultu. Nie bez znaczenia jest też jego lokalizacja w Tyrolu Południowym, ponieważ stoi on przy popularnej ścieżce Zygmunda Freuda w alpejskim lesie na wysokości 1300 m n.p.m.. Przebudowa i modernizacja tego budynku z lat 50-tych miała zwiększyć wartość całej konstrukcji, sprawiając, że miejsce to zyska jeszcze na swej atrakcyjności. Architekci z firmy MESSNER Architects skupili się na tym, by we wnętrzu panowała przyjazna i ciepła atmosfera, a cała bryła architektoniczna budynku miała być wyraźnie określona.

Architekci zdecydowali się na przebicie wschodniej fasady kościoła, by wpuścić do wnętrza więcej naturalnego światła. Ogromne, prostokątne okno za prezbiterium sprawia, że środek budynku jest skąpany w świetle oraz tworzy więź z otoczeniem zewnętrznym kościoła. Gra światła przyciąga uwagę i zachęca przechodzących obok, by weszli do środka.

„Genius loci” tego miejsca najlepiej przedstawia hasło „kościół w lesie”. Ramy okna tworzą ramy dla krajobrazu zewnętrznego, który jest ciągle zmieniającym się obrazem i przekształca się wraz ze zmieniającymi się porami dnia i roku. Miejsce wspomaga kontemplację, nadając religijnej medytacji nowe znaczenie.

Wewnątrz kościoła architekci zredukowali istniejącą wcześniej różnicę wysokości między prezbiterium i nawą, likwidując wyraźny podział przestrzeni i nawiązując do ukształtowanego na zewnątrz krajobrazu.

Witrażowe okna wywodzą się od artysty Petera Fellina. Witraże zakończone łukiem, przedstawiające świętych Stephena i Notburgę zostały przeniesione ze wschodniej fasady na zachodnią, gdzie rozświetlają wejście. Po renowacji te cenne witrażowe okna bardziej zwracają na siebie uwagę i są bardzie doceniane.

Nowa konfiguracja prezbiterium została zaplanowana przez zmarłego niedawno artystę, Franza Messnera, a ukończona przez jego dzieci, Davida i Verenę. Ołtarz znajduje się na centralnej osi prezbiterium, podczas gdy ambona oraz miejsce siedzące dla księdza ustawione są po bokach. Potężne monolity skały gnejsowej spoczywają na szklanej, przezroczystej podstawie, przez którą przenika światło. Sprawia to wrażenie, że ciężka kamienna masa unosi się nad podłogą. Lekkość projektu mocno nawiązuje do aspektu boskości i bliskości nieba. Drewniane ławki dodatkowo podkreślają zamierzone wrażenie lekkości wnętrza.

W tej uświęconej przestrzeni miało dominować światło i spokój – i taki efekt udało się osiągnąć architektom.

Tekst: nowoczesna STODOŁA