O inspiracji
Projekt „Les Marais” wywodzi się z fascynacji krajobrazem niektórych wiejskich regionów Ameryki Północnej, często złożonym z dużych płaskich przestrzeni usianych grupami budynków. Poza stylistycznym zainteresowaniem tymi opuszczonymi STODOŁAMI, które często zatracały swój pierwotny programowy aspekt, stając się sylwetkami „zniekształconymi” przez brak użytkowania, wynikają z tego dwa problemy percepcyjne. Pierwsza dotyczy relatywizacji skali. Trudna do zdefiniowania gabarytowość tych budynków, czasem pozbawionych okien i izolowanych w polu kultury, odnosi się tym samym do tożsamościowej jakości naszego terytorium. Drugi problem pojawia się, gdy budynki te łączą się z innymi. Ich układ, często przypadkowy, tworzy następnie pustki, które stają się miejscami przejść między budynkami.
Les Marais – zarys „ikoniczny”
Architekci narysowali więc dla projektu Les Marais zarys „ikoniczny” o określonej proporcji, aby następnie zwielokrotnić go w różnych skalach i odpowiedzieć na powołanie programu, jakim jest międzypokoleniowa całość. Ta redukcja ekspresji architektonicznej do prostego profilu służy ujawnieniu pustki zaaranżowanej wokół „granic” całości. Specyfika miejsca odgrywa więc kluczową rolę w określeniu układu przestrzennego trzech „ikon”. W ten sposób z kompozycji wyłania się „zbiorowe” miejsce, które stanie się skrzyżowaniem dróg wymiany między mieszkańcami dwóch budynków, z których trzeci będzie służył jako magazyn zewnętrzny.
Mokradła versus bryła
Układ Les Marais ma objąć dwa elementy krajobrazu, które charakteryzują podmokły charakter tej nadjeziornej posiadłości. Rzeczywiście zachowały się dwa mokradła, które tworzą zbiorowy krajobraz zespołu zabudowanego, degradując w ten sposób jezioro do struktury publicznej. Duża „płyta” łączy trzy konstrukcje, tworząc wspólną podstawę: rodzaj dywanu dla ludzi w środowisku pozostawionym w stanie surowym. W każdym „kształcie” wykonano duże nacięcia, aby odsłonić wewnętrzną materialność tych budynków z czerwonego cedru. Powstałe w ten sposób przestrzenie zewnętrzne oferują miejsca przejścia między krajobrazem a zabudowaną granicą. Jedna z nich, raczej na wpół plenerowa, pełni rolę ogromnej przeszklonej galerii chroniącej przed komarami, które latem zasiedlają okoliczne bagna. Jest to nowe rodzinne „centrum”, bryła, której podwójna wysokość nadaje niemal uroczysty i kontemplacyjny charakter. Budowa trzeciego budynku (szopy) została przesunięta przez klienta z przyczyn od architektów niezależnych, ale wzbogaci to jakość koncepcyjną projektu.
Lokalizacja: Wentworth-Nord, Kanada
Tekst: nowoczesna STODOŁA
